بازدید امروز : 1
بازدید دیروز : 19
کل بازدید : 129727
کل یادداشتها ها : 61
الا بذکر الله تطمئن القلوب
پس از آفرینش آدم
خدا گفت به او: نازنینم آدم....
با تو رازی دارم !..
اندکی پیشتر اَی .. آدم آرام و نجیب ، آَمد پیش !!. ...
زیر چشمی به خدا می نگریست !..
محو لبخند غم آلود خدا ! .. دلش انگار گریست .
نازنینم آدم!!. یاد من باش ... که بس تنهایم !!.
بغض آدم ترکید ، .. گونه هایش لرزید !!
به خدا گفت : من به اندازه ی .... من به اندازه ی گلهای بهشت .....نه ... به اندازه عرش ..نه ....نه
من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم !!
آدم ،.. کوله بارش بر داشت خسته و سخت قدم بر می داشت !...
راهی ظلمت پر شور زمین .. زیر لبهای خدا باز شنید ،... نازنینم اَدم !...
نه به اندازه ی تنهایی من ... نه به اندازه ی عرش... نه به اندازه ی گلهای بهشت !...
که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !!!!